poniedziałek, 11 stycznia 2010

"Czerwony domek"

W małej zatoczce fiordu Ezcurra, Monsimet, tuż pod Lodospadem Rościszewskiego, powstał dzisiaj „Czerwony Domek”. To tymczasowe schronienie dla naszych geologów; w praktyce dla Ani Mozer. Na dobrą sprawę tylko ona, z jedną z osób ze Stacji, do pomocy, prowadzić będzie badania geologiczne na skałach w najbliższej okolicy. Domek jest solidnej konstrukcji, przynajmniej na taką wygląda, ma swój piecyk, wyposażony jest w dwa łóżka oraz stolik i szafkę. Wielkość domku w planie to około 3,5 x 2 metra. Jako, że szykowany był do prac na Spitsbergenie, wyposażony jest również w otwory strzelnicze do płoszenia niedźwiedzi polarnych. U nas nie będzie to potrzebne! :-)
Do postawienia domku, specjalnie zaangażowane zostają dwie osoby z technicznego personelu Stacji. Tylko do tego celu. Zajmuje im to kilka godzin.
Płynąc na nurkowanie, na wyspie Dufayel, wizytujemy plac budowy. Miejsce malownicze. Życzymy Ani spokojnej i owocnej pracy i oby jak najszybciej wracała do nas! :-)


czwartek, 7 stycznia 2010

Przylatują „nowi”

Oczywiście nowi dla nas, teraz, dziś na Stacji. Dzisiaj, chilijskim śmigłowcem przyleciało do nas 5 nowych osób; geolodzy Andrzej Tatur (Dyrektor ZBA) i Krzysztof Krajewski oraz Tadeusz, Piotr i Robert z firmy „MM Petro”, odpowiedzialni za podłączenie i wdrożenie do eksploatacji nowej stacji paliw. Wspomniana piątka czekała na chilijskiej stacji „FREI”, już dwa dni na poprawienie pogody. Z Chile przylecieli na „FREI’a” samolotem; w pobliskiej bazie „Marsh” znajduje się lotnisko. Śmigłowiec nie mógł wcześniej wystartować, a jest to jedyna, w obecnej chwili, możliwość dostania się na „Arctowskiego”.
Od tej chwili na Stacji przebywają i pracują 24 osoby (i jeszcze 2 na Lions Rump).

poniedziałek, 4 stycznia 2010

Nurkowy dzień techniczny

Ponieważ zwiększyła nam się liczba wykonywanych nurkowań i sprzęt pracuje dłużej i więcej w ciężkich warunkach, tak jak i nam należy mu się chwila odpoczynku. W wypadku sprzętu nurkowego to także chwila dla przeglądów, napraw oraz usprawnień. Ładujemy wszystkie butle, czyścimy dokładniej niż jednorazowo po każdym nurkowaniu automaty i kamizelki. Wszystkie manszety w skafandrach są dodatkowo sprawdzane celem wyłapania ewentualnych uszkodzeń, czyszczone dokładnie i talkowane (pozwala to na łatwiejsze ich zakładanie oraz zwiększa ich żywotność. Zamki w skafandrach również poddajemy dokładnemu czyszczeniu oraz smarowaniu. Na zamek nakładamy specjalny smar do zamków wodoszczelnych – zapewnia szczelność oraz ułatwia przesuwanie się maszynki. Rękawice suche rozmontowujemy, dokładnie usuwamy wszystkie zabrudzenia pierścieni, a oringi i pierścienie smarujemy silikonem. Rękawice to jeden z najważniejszych elementów naszego sprzętu. Sucha rękawica zapewnia nam komfort i przedłuża czas pozostawania pod wodą. Woda w rękawicy, w szczególności taka która ma temperaturę 0°C lub poniżej, w znaczny sposób utrudnia i uprzykrza nurkowanie. Kilka minut w mokrej rękawicy i uczucie porównywalne jest z przytrzaśnięciem dłoni drzwiami!
Automaty również przechodzą, poza czyszczeniem, skrócony przegląd techniczny – sprawdzamy opory oddechowe, sprawdzamy i jeżeli potrzeba wymieniamy o-ringi. Od sprawności automatów, tego czy i jakie powietrze podają, zależy nasze życie! A przynajmniej; zdrowie!
Jackety, do których wnętrza dostaje się słona woda, czyścimy wodą słodką; szczególnie w miejscach zaworów. Klamry i mocowania zintegrowanego balastu sprawdzamy pod kątem uszkodzeń mechanicznych.
Z komputerów spisujemy profile nurkowań. Pamięć pozwala na przechowywanie kilku bądź kilkunastu nurkowań, więc nie musimy tego robić po każdym nurkowaniu.
Sprzęt fotograficzny również sprawdzamy. Uszczelki jak w przypadku suchych rękawic dokładnie czyścimy i smarujemy silikonem. Tutaj, jeżeli dostanie się woda, oznacza, nie tylko duże straty finansowe, ale również koniec badań naukowych! Dlatego też poświęcamy temu dużo uwagi!

Zawór butli nurkowej

niedziela, 3 stycznia 2010

LIONS RUMP znów rusza

Po kilku dniach wypoczynku, ekipa monitoringowa na Lions Rump wraca do pracy. Dziewczyny, Ania Gasek i Dominika Rupp wracają do pracy w refugium na Lions Rump. Powodzenia w pracy i do rychłego zobaczenia!

piątek, 1 stycznia 2010

Tajemnica zaginionej stolicy Inków

Budzimy się niespiesznie rano. Poranna toaleta, śniadanie, kawa. Zgrywamy od Glenia zdjęcia i muzykę, wszystko to co przywoła wspomnienia sylwestrowego wieczoru. Wszystko to co dla nas oczywiste, a chcemy przekazać choć część atmosfery wieczoru najbliższym w Polsce.
Zbieramy się do odpłynięcia. Na zatoce gładź! :-)

Przed wypłynięciem jednak, jeszcze zdjęcie z naszą flagą Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy! Jest wszędobylska, wszędzie ją ze sobą zabieramy! Miejmy nadzieje, że w ten sposób wylicytuje się za nią kilka złotych więcej! Wszystko dla dzieciaków! :-)



Zrzucamy zodiac i ruszamy w kierunku Stacji. Po drodze jednak, postanawiamy rozwikłać TAJEMNICĘ ZAGINIONEJ STOLICY INKÓW... MACHU PICCHU!


Peruwiańska Stacja, „Machu Picchu” została założona w 1989 roku, w północno-wschodniej części Zatoki Admiralicji, przy Crepin Point. Stacja prowadzona jest przez Instituto Antartico Peruano (Peruwiański Instytut Antarktyczny). „Machu Picchu” jest stacją całoroczną. Niestety od kilku lat, poza takimi wizytami jak nasza, nikt do niej nie zajrzał. W Peru brak jest pieniędzy na badania w Antarktyce. Co roku słyszy się, że na pewno w następnym sezonie będzie zimowała na stacji ekipa naukowców. I co roku jest to samo – nie zimuje! Czasem zdarza się tak, jak chociażby w 2004 roku – Peruwiańczycy „wpadli” na 3 tygodnie. I to tyle. Podobno byli jeszcze raz od tamtej pory... A stacja niszczeje. Wnętrze wygląda tak jakby z znienacka, mieszkańców porwało UFO. Na kuchni garnki, w magazynkach żywność, środki czystości i lekarstwa. Na łóżkach śpiwory, na biurkach kartki papieru, książki, buty przy łóżkach. Wszyscy nagle zniknęli. W kilku miejscach płyty sufitu podwieszanego wyrwane i zgniłe, leje się woda. Na płytach, podłodze i gdzieniegdzie na ścianach – grzyb. Robi to wszystko, w połączeniu z pustką, brudem i niesamowitą ciszą, dość przygnębiające wrażenie. Cóż... Antarktyka. Dziwnie magiczne miejsce... :-)

Ostatni dzień roku

Brazylijczycy zapraszali na imprezę sylwestrową! Nie zamierzamy odmawiać! :-) O 16.30 ruszamy zodiac’em na drugą stronę Zatoki. Na pokładzie 8 osób: Ania, Ela, Kasia, Dominika, Tomek, Mariusz, Artur i ja. Tyle osób zdecydowało się płynąć, choć Glenio zapraszał WSZYSTKICH! Po 30 minutach płynięcia docieramy na plażę przed brazylijską stacją ”FERRAZ”. Tu czeka na nas Glenio wraz ze swoim zastępcą oraz kilkoma innymi osobami. Witamy się , wchodzimy do środka, przebieramy w normalne ubrania (my z Tomkiem byliśmy ubrani w suche skafandry nurkowe, reszta w morskie kombinezony ratunkowe Helly-Hansen). Glenio pokazuje nam „nasz” pokój i zaprasza na grill’a! Cudowna jagnięcina, pieczone roladki z kurczaka w boczku, a do picia tradycyjny brazylijski napój alkoholowy Caipirinha! (robiony na bazie alkoholu powstającego z trzciny cukrowej, zwanego cachaça) W sumie... same delicje! :-)
O 20.00 toast wzniesiony szampanem! W sumie w Polsce jest już Nowy Rok! Brazylijczycy są na początku trochę zdziwieni, ale bawią się z nami z SERDECZNYM uśmiechem na twarzach.

20.00 - Pierwszy toast Sylwestrowy...
... w Polsce już północ!!!

Teraz zostajemy zaproszeni na zwiedzanie Stacji. W przeciwieństwie do „Arctowskiego”, gdzie budynki rozproszone są po terenie, główny trzon „Ferraz’a” znajduje się pod jednym dachem. Oczywiście, w różnych punktach półwyspu Keller’a, na którym zlokalizowana jest stacja, znajdują się jeszcze laboratoria. Przez taką zabudowę główny budynek to istna plątanina korytarzy; łatwo się zgubić! :-) Oglądamy zarówno część socjalno-bytową jak i pomieszczenia techniczne. W tym roku Brazylijczycy zamontowali 5 nowych, ogromnych agregatów, po 220kW każdy! Na nas największe wrażenie robią quady, rzecz której na „Arctowskim” na razie nie ma! Skuterów śnieżnych kiedyś też nie było... No i nowocześnie, świeżo wyposażona siłownia z systemem nagłośnienia i dużym telewizorem plazmowym! :-) Zaglądamy do laboratoriów biologicznych i szpitala i kończymy zwiedzanie w głównym pomieszczeniu jadalno-wypoczynkowym.

Warsztat mechaniczny na „Ferraz’ie”
Mariusz na jednym z kilkunastu quadów.
Nowe agregaty zasilające brazylijską stację.
Nothotenie w laboratorium „mokrym”.
Część parku maszynowego Brazylijczyków.
Satelitarna telefonia XXI wieku... w starych, stylowych kabinach.
W głównym pomieszczeniu stacji – od lewej Ania, Commandante Ferraz (ten w ramkach na portrecie), Glenio, Artur, Kasia i Ela.

Powoli zaczyna się zbliżać północ. Około 20.00 zaczyna padać śnieg. W okolicy leży już około 5 – 10 centymetrów świeżego puchu. Robi się bardzo sympatycznie! Idziemy na helipad (lądowisko dla śmigłowców), gdzie Brazylijczycy zrobili w śniegu napis „Feliz 2010”, czyli „Szczęśliwego Nowego Roku 2010”. Robimy sobie zdjęcia, wygłupiamy się, kilka osób obrzuca się śnieżkami. Atmosfera radosnej zabawy i beztroski! :-)



Do głównego pomieszczenia stacji zaczynają schodzić się zewsząd jej mieszkańcy. Zaczynają się nieśmiałe tańce, uskuteczniana jest konsumpcja, robione są pamiątkowe zdjęcia. O północy, dwóch szefów stacji, Glenio oraz Tomek, otwierają pierwsze szampany! Wokół strzelają następne korki, słychać radosne okrzyki. Składamy sobie wszyscy życzenia! Wszyscy wszystkim, nawet Ci którzy w tej sekundzie się poznają! :-) Ogólna radość i wesołość wokół!

Kierownicy obu Stacji, brazylijskiej, Glenio i polskiej, Tomek, otwierają pierwszego szampana o 24.00.
Życzenia na Nowy Rok 2010!

Teraz kolej na tradycyjną kąpiel sylwestrową w Oceanie Lodowatym. Kilkoro śmiałków, w tym Tomek i Artur idą razem na krótką kąpiel w lodowatej wodzie! A wszystko to jeszcze przy lekko prószącym śniegu! Szacunek!





No i tańce, hulanki, swawola... Zabawa do białego rana! A wszystko to przy dźwiękach przebojów no i forro i samby! :-)


Uzupełnieniem naszej relacji z Sylwestra może być filmik naszej brazylijskiej koleżanki Beaty. :-)